Çocukların farklı ortamlarda farklı davranışlar sergilediğini çoğu zaman görebiliriz. Yuva, ebeveyn desteğinin olmadığı ve çocuğun kendi kimliğini oluşturacağı bir ortamdır. Çocuk evde sınırları nasıl zorlayacağını bilir. Bazı çocuklar tıpkı yetişkinler gibi dışarıda kendilerini en iyi gösterecek şekilde hareket etmeleri gerektiğini düşünebilirler.
Waldorf pedagojisine dayalı anaokullarını evin uzantısı olarak ifade etmekteki asıl amacımız aslında çocukların evlerindeki rahatlığı ve koşulsuz sevgiyi yaşamalarını sağlamaktır. Fakat her ne kadar ev ortamı sağlanmaya çalışılsa da çocukların evdeki kadar duygularını açık yaşamalarını bekleyemeyiz.
Araştırmalara göre evde sınırları test eden, küsen ya da itiraz eden çocukların ebeveynlerinin tepkilerinden korkmadığı ve sevildiğinden emin olduğu söylenebilir. Çocuk yuvada da sevildiğinden emin olsa bile, evdeyken ve kendine özel alandayken “biricik” olduğunu da hissetmeye ihtiyacı vardır.
Çocukların gerçek özgürlüğü ve mutluluğu deneyimlemeleri için ev kuralları ve beklentiler konusunda net olan şefkatli otorite figürlerine ihtiyaçları vardır. Özgürlük ile kısıtlamalar arasında kurulacak sağlıklı bir deneye ihtiyaç duyarlar.
Bazen yuvada çok olumlu ilerlediğimiz çocuklarımızın ebeveynlerinden evde bu düzeni sağlayamadıklarını duyuyoruz. Eğer çocuk yuvada bu olumlu davranışları gösterebiliyorsa, evde de belirli durumlar sağlandığında bu davranış ve tutumları gösterebilir. Tabi ki aynı seviyede olmasını bekleyemeyiz fakat yine de ebeveynler eğitmenlerle yaptıkları toplantılarda çocuklarının hangi aşamada bu düzeni sağladığını öğrenebilir ve çocuklarının evdeki davranışlarını düzenleyebilmek için evde uyulan kurallar ve davranışlar çocukla beraber güncellenebilir.
Yuvada öğretmenin kullandığı dile yakın bir dil kullanmak ve öğretmenleriyle ortak dil geliştirmek de fayda sağlar. Bunun dışında yuvada gerçekleştirdiğimiz rutinlerin evde de devam etmesi, çocukların yuvayı gerçekten evin uzantısı olarak görmesini kolaylaştırır. Mesela yuvadaki toplanma zamanları genelde bütün çocuklarımızın iş birliği içinde gerçekleştirdiği bir rutindir. Biliyoruz ki evde bunu gerçekleştirmek daha zordur. Fakat yuvadaki düzen gibi evdeki ortamın da çocuğun toplanmasına ve kendi ihtiyaçlarını karşılamasına uygun olacak şekilde düzenlenmesi önemlidir. Mesela çocuğa montunu kendisi giymesi için uzatarak elbette sorumluluk duygusunu pekiştirmek için çabalıyoruz. Fakat bu durum sonucunda çocuk bunu bir görev gibi görerek yapmamak için inatlaşması da muhtemeldir. Çünkü çocuk bu sorumlulukta ilk aşamayı kendisi yapmadı. Çocuğun montunu asacağı askı uzanabileceği yükseklikte olursa çocuk bunun için daha hevesli olacaktır. Çünkü süreci baştan sona çocuk yönetmiş olacaktır. Bunun gibi minik düzenlemeler çocuğun o ortama aidiyet duygusunu geliştirir.
